Rust roest! Tijdens mijn studie aan de International Academy for Sportscience viel alles op z’n plaats. We zijn eigenlijk net een auto; van stil staan gaat de motor absoluut niet beter lopen en je moet er de juiste brandstof in gooien om te kunnen blijven rijden. Kortom als iets niet meer soepel functioneert moet je zorgen dat je lichaam weer voldoende in beweging komt en dat het de juiste bouwstoffen binnen krijgt!
Toen dit eenmaal duidelijk was begreep ik ook meteen waarom ik vroeger zo’n hekel had aan langs de kant van een voetbalveld mijn, door een arts voorgeschreven, ‘rust te houden’. Om vervolgens een paar weken later, nog zwakker dan voorheen, een meestal kortdurende nieuwe poging in het veld te wagen. Eigenlijk logisch dat dit mislukte, want ik had immers weken ‘getraind’ op rust. In plaats van op kracht, belastbaarheid, stabiliteit of snelheid. Iets wat een voetballer toch echt wel eens nodig heeft volgens mij.
Deze ruime ervaring met blessures heeft me waarschijnlijk wel gevormd, en de interesse in het functioneren van het menselijk houdings- en bewegingsapparaat aangewakkerd. Dus is het in ieder geval ergens goed voor geweest. (Ik vraag me, nu ik er op deze manier naar kijk, eigenlijk wel af hoe een gynaecoloog dan tot zijn beroepskeuze komt, maar goed…)
Nu we weten dat het lichaam zich aanpast aan de belastingen die het te verwerken krijgt zijn er een paar opmerkingen die ik u voor wil leggen ter overdenking:
Als je van rust sterker / beter zou worden, zouden alle Olympische sporters voor de Spelen wel een jaar op bed gaan liggen, toch?! Waarom gaan mensen die in een bejaardenhuis gaan wonen vaak snel achteruit? Ze zouden dit toch eigenlijk eindeloos vol moeten kunnen houden, ze hoeven ten slotte WEINIG meer te DOEN?
Ik ben bang dat we misschien dus toch wel gemaakt zijn om veel te doen. Om (zwaar) belast te worden en actief te zijn. En zelfs actief te blijven bij pijn, maar dan wel op geleide van die pijn. Ik vrees dat ons lichaam het eigenlijk niet zo goed begrijpt als we ’s ochtends relaxed zittend in onze auto naar het werk gaan. Daarna rustig achter onze buro’s gaan zitten. In de pauze, van onze rust genietend, onze boterham zittend met collega’s wegwerken. ’s Middags nog even zittend vergaderen. Aan het einde van de middag zittend in de auto terug naar huis sturen. En dan ‘s avonds moe maar voldaan op de bank ploffen om uit te rusten… Als ons lichaam dan vervolgens begint te protesteren, zouden we rustiger aan moeten doen en zorgen dat we niet overbelasten??
Ik denk dat we hele dagen enorm aan het onderbelasten zijn! En ons lichaam kan zich helaas fantastisch aanpassen aan wat we doen. Alles wat te weinig gebruikt wordt, verdwijnt. Maar als we dit dan toch een keer nodig hebben… Auw! En dan; weer even rust houden maar. Of toch eens proberen het lichaam ACTIEF te versterken?
Met sportieve groet,
Dinant van Drunen
